Υπάρχει λόγος που κανείς δεν γουστάρει τον κορυφαίο αθλητή της χρονιάς

Το 2016 ήταν η χρονιά του. Ένα έτος που φέρνει φαρδιά πλατιά την υπογραφή του Άντι Μάρεϊ, ο οποίος κατάφερε να κάνει μοναδικά πράγματα, ειδικά αν σκεφτεί κανείς τα εμπόδια που χρειάστηκε να ξεπεράσει.

Γράφει ο Νικόλας Ακτύπης

Λιγότερο ταλαντούχος και χαρισματικός από τους προκατόχους του στο νούμερο 1 της παγκόσμιας κατάταξης του τένις, ο Σκωτσέζος μπόρεσε να φτάσει στην κορυφή με τρόπο εντυπωσιακό, εκθρονίζοντας τον αγαπημένο του κοινού Νόβακ Τζόκοβιτς στο τελευταίο μεγάλο παιχνίδι της χρονιάς, το οποίο έκρινε και την πρώτη θέση.

Το εντυπωσιακό του παλμαρέ εμπλουτίστηκε από το (δεύτερο στην καριέρα του) χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο, το βραβείο της αθλητικής προσωπικότητας της χρονιάς από το BBC, ενώ θα τιμηθεί από την ίδια τη βασίλισσα Ελισάβετ με τον τίτλο του Ιππότη.

Παρά αυτές τις εξαιρετικές επιδόσεις ή διακρίσεις και με εντυπωσιακή φιλανθρωπική δράση, ο Άντι Μάρεϊ παραμένει ελάχιστα δημοφιλής εκτός του Ηνωμένου Βασιλείου. Με πολύ λιγότερους θαυμαστές συγκρινόμενος όχι μόνο με αθλητές από άλλα πιο… πιασάρικα και λαϊκά σπορ αλλά ακόμη και με αντιπάλους του στα κορτ, αφού τύποι όπως ο Νόλε, ο Φέντερερ ή ο Ναδάλ απολαμβάνουν πολύ μεγαλύτερης αποδοχής.

Είναι φανερό πως αυτό οφείλεται περισσότερο στο προφίλ και τον χαρακτήρα του ίδιου του αθλητή και πολύ λιγότερο στο ταλέντο ή τις ικανότητές του. Κι ενώ τα πεπραγμένα του είναι ομολογουμένως εντυπωσιακά, δύσκολα κάποιος συγκινείται ιδιαίτερα από την παρουσία του.

Αν ο Μάρεϊ κατέβαινε στην… πολιτική, η αποτυχία του θα ήταν δεδομένη. Είναι η κλασική περίπτωση δουλευταρά που προσηλωμένος στο στόχο του μπορεί να πετύχει θαύματα ή έστω θαυμαστά αποτελέσματα. Ο κόσμος όμως θεωρεί πως δεν έχει ανάγκη τέτοιους, όχι μόνο στον στίβο της πολιτικής ή των σπορ, αλλά σε κανένα τομέα της ζωής. Σαγηνεύεται από τις απαστράπτουσες προσωπικότητες, το φως των οποίων προβάλλεται πολλές φορές τόσο έντονα που δεν αφήνει περιθώριο στο να φανούν τα ψεγάδια που κρύβονται πίσω του. Κι αν αυτό συμβεί, το ίδιο το σύστημα φροντίζει ώστε αυτά τα κουσούρια να μετατρέπονται σε ακόμη μεγαλύτερο πόλο έλξης για τους… αφισιονάδος.

Μια ευχή, λοιπόν, για το 2016 –τουλάχιστον μία που να διαφέρει κάπως από τις κλασικές και τετριμμένες για παγκόσμια ειρήνη και υγεία σε όλους- θα ήταν τύποι σαν τον Μάρει να μπορούν να γίνουν πραγματικά πρότυπα και παραδείγματα προς μίμηση, αφήνοντας λιγότερο χώρο για τους λογής – λογής φελλούς που προκλητικά συνεχίζουν να επιπλέουν περίπου παντού γύρω μας.